RUDA KURA - poezja satyryczna

Rudawa Kura żwawo kroczyła

Zagrody podwórko dobrze znała

I chociaż leciwa nieco była

To głos krzykliwy ta Kura miała

Kogo spotkała, to docinała

Każdemu łatkę swą przypinała

Sarkazmem Kura to nazywała

I w blasku fleszy się ustawiała

Wszystkich w Zagrodzie tej dobrze znała

O wszystkich tutaj dużo wiedziała

O swojej przyjaźni zapewniała

Zręcznie sekrety z nich wyciągała

Co chciała pamiętać, pamiętała

Co chciała słyszeć, to usłyszała

Często na grzędzie Kura siadała

I życie innych obserwowała

I chociaż ślepa ta Kura była

Robaka w innych nie przeoczyła

Robaków skrzętnie wyszukiwała

Gdy nie znalazła, sama tworzyła

Zagrodą całą wielce gardziła

Interesowność im zarzucała

I za plecami mocno bruździła

O przyjaźń fałszywą posądzała

Gdy zapraszali - krytykowała

Humory swoje pokazywała

Nie zapraszali - depresję miała

I jeszcze bardziej obgadywała

Aż kiedyś Kotkę Kura spotkała

I znajomością tą się chwaliła

Bo Kotka zarobić Kurze dała

Na benefity Kura liczyła

Historii Kury Kotka słuchała

I słowem dobrym obdarowała

W momentach trudnych Kurę wspierała

I smutki w radości przemieniała

Kura z przyjaźni korzystała

I często do Kotki przychodziła

Przyjaźń szczerą od Kotki dostała

Ale przyjaźni nie doceniła

Bo trudno docenić jest wartości

Które dla Ciebie słowem są pustym  

Kiedy przepełnia Cię gorycz złości

To stajesz się królem krzywoustym

Zagroda przed Kotką drzwi zamknęła

Chociaż wszak przecież jej nie znała

Lecz słowom złym Kury przytaknęła

Kura do wszystkich ją obgadała

Łzy ciche z oczu Kotki spłynęły

W swój świat wtuliła się po cichutku

Jednakże nie słowa ją dotknęły

Zły język jest niczym chwast w ogródku

Kwiat piękny chwasty udają czasem

Prawdziwe kwiaty dusząc podstępnie

Zagroda zamknięta jest nawiasem

Złe słowo wije się w niej posępnie

Kotka językiem innym mówiła

Zagroda Kotki nie rozumiała

Kotka miłością innych tuliła

Zagroda kamienie w nią rzucała

Rudawa Kura obserwowała

Zadowolona z dzieła swojego

Do Kotki przymilnie odzywała

Twierdziła, że wszak nie wie niczego

Kotka do serca Kury spojrzała

Kamieni przeszłości gruzowisko

Samotność wielką i strach ujrzała

I różnych robaków wężowisko

Sarkazmem Kura strach przykrywała

Korzeniem chwastów serce zduszone

Samotność Kurę też przerażała

I dawne rany niezagojone

Ramieniem Kotka Kurę objęła

Do serca mocno ją przytuliła

- Kocham Cię Kuro – cicho szepnęła

Miłości energią otuliła

Łzy po policzkach Kury spłynęły

A z serca jej kamień wypadł duży

Robaki i chwasty gdzieś zniknęły

Dzień nastał Nowy w Kury podróży

Ze swego snu Kura się zbudziła

I wreszcie tę prawdę zrozumiała

Że choć Zagrodą tą pogardziła

To sama Zagrodę tę stwarzała

Chociaż od innych wyróżniać chciała

Chociaż za lepszą od innych miała

Chociaż tak wiele im zarzucała

To w ich odbiciu siebie widziała

Aby podwórko Zagrody zmienić

Drugą istotę trzeba docenić

Miłość, nie chwasty, należy plenić

Miłością Zagrodę rozpromienić

© Katarzyna Nowocin-Kowalczyk

4 kwietnia 2023

*****

Ruda Kura - poezja satyryczna

wiersz z tomiku:

W ZAGRODZIE 

Historie z Pewnego Miejsca Wierszem Spisane 

autor: Katarzyna Nowocin-Kowalczyk

obrazy w książce: Andrzej J. Kolo

AMAZON wersja czarno-biała

AMAZON wersja w kolorze

👉  Książka dostępna na Amazon w twardej i miękkiej okładce;

w wersji ze zdjęciami w kolorze lub czarno-białymi;

Ruda Kura - czyta Katarzyna