Katarzyna Nowocin-Kowalczyk

Każdego dnia odchodzi ktoś Do łodzi Charona wsiada Przez rzekę smutku przepływa Na brzegu życie zostawia To, co ziemskie, Ziemia bierze Monety, klejnoty, szaty Świat na drugim brzegu rzeki Duchowe ceni ornaty Zapytają co przynosisz W sercu, z tej ziemskiej podróży Powitają przyjaciela W ich miłości się zanurzysz W życie ziemskie spojrzysz z dala Może zapłaczesz nad życiem Że odwagi żyć nie miałeś Strach wybrałeś, lecz nie życie Krótką chwilą podróż ziemska Doświadczaniem boskiej duszy

Wiele badań wskazuje na to, że osoby świadome preferują samotność. Wybór ten jest podyktowany wieloma czynnikami. Przede wszystkim, tłum rozprasza i narzuca swoje ramy myślowe. Zamyka w pudełku konkretnych przekonań, szufladkuje i etykietuje. Ludzie będący w tłumie mają tendencje do kopiowania jeden po drugim i bezmyślnego powtarzania słów. Często bez zastanowienia. Tłum jest głośny, tłum krzyczy i zagłusza myśli. Tłum dzieli i wyklucza tzw. Inność. Zabija kreatywność, innowacyjność i wyobraźn

Przyszła do mnie miłość Po cichu, w przyjaźni Obok mnie usiadła Z niebios jest już jaźni Za rękę mnie wzięła W oczy mi spojrzała Uśmiechnęła ciepło Dobre słowo dała Na spacer poszliśmy W dalszą podróż życia Spokojnie, bez strachu Życie do odkrycia Był czas, że dramaty Serce mi raniły Związki i rozstania Miłości uczyły I teraz już to wiem Dwa serca wiersz piszą Miłość łagodnością Spokojem i ciszą Przyszła do mnie miłość Po burzach podróży Dojrzała i mądra Miłość w płatkach róży